چه غريب ماندي اي دل...

---------------------------------------------

چه غريب ماندي اي دل، نه غمي، نه غمگساري

                                      نه به انتظار ياري، نه ز يار انتظاري

دل من! چه حيف بودي كه چنين ز كار ماندي

                                      چه هنر به كار بندم كه نماند وقت كاري

سحرم كشيده خنجر كه: چرا شبت نكشته ست

                                      تو بكش كه تا نيفتد دگرم به شب گذاري

به سرشك همچو باران ز برت چه بر خورم من؟

                                      كه چو سنگ تيره ماندي همه عمر بر مزاري

نه چنان شكست پشتم كه دوباره سر بر آرم

                                      منم آن درخت پيري كه نداشت برگ و باري

سر بي پناه پيري به كنار گير و بگذر

                                      كه به غير مرگ ديگر نگشايدت كناري

به غروب اين بيابان بنشين غريب و تنها

                                      بنگر وفاي ياران كه رها كنند ياري

---------------------------------------------------------------------------

 
چه مبارک است اين غم که تو در دلم نهادي

 
-------------------------------------------------
چه مبارک است اين غم که تو در دلم نهادي

                               به غمت که هرگز اين غم ندهم به هيچ شادي

ز تو دارم اين غم خوش ، به جهان از اين چه خوشتر

                               تو چه دادي ام که گويم که از آن به ام ندادي ؟

چه خيال ميتوان بست و کدام خواب نوشين

                               به از اين در تماشا که به روي من گشادي

تويي آنکه خيزد از وي همه خرمي و سبزي

                               نظر کدام سروي ؟ نفس کدام بادي ؟

همه بوي آرزويي مگر از گل بهشتي

                               همه رنگي و نگاري ، مگر از بهار زادي ؟

ز کدام ره رسيدي ز کدام در گذشتي

                               که نديده ديده ناگه به درون دل فتادي ؟

به سر بلندت اي سرو که در شب ِ زمين کَن

                               نفس ِ سپيده داند که چه راست ايستادي

به کرانه هاي معني نرسد سخن چه گويم

                               که نهفته با دلِ سايه چه در ميان نهادي ؟

---------------------------------------------------------------------

 
آن که مست آمد و دستي به دل ما زد و رفت

 

---------------------------------------------

آن که مست آمد و دستي به دل ما زد و رفت

                                  در اين خانه ندانم به چه سودا زد و رفت

خواست تنهايي ما را به رخ ما بکشد  

                                  تنه اي بر در اين خانه ي تنها زد و رفت

دل تنگش سر گل چيدن ازين باغ نداشت

                                  قدمي چند به آهنگ تماشا زد و رفت

مرغ دريا خبر از يک شب توفاني داشت

                                  گشت و فرياد کشان بال به دريا زد و رفت

چه هوايي به سرش بود که با دست تهي

                                  پشت پا بر هوس دولت دنيا زد و رفت

بس که اوضاع جهان در هم و ناموزون ديد

                                  قلم نسخ برين خط چليپا زد و رفت

دل خورشيدي اش از ظلمت ما گشت ملول

                                  چون شفق بال به بام شب يلدا زد و رفت

همنواي دل من بود به تنگام قفس

                                  ناله اي در غم مرغان هم آوا زد و رفت

------------------------------------------------------------------------